1 sierpnia to wyjątkowy dzień dla mieszkańców wsi Dubicze Osoczne. W pobliżu wsi znajduje się prawosławny cmentarz choleryczny z 1832r pozostający pod opieką parafii Wniebowstąpienia Pańskiego w Nowoberezowie. W 2007r. z inicjatywy byłego mieszkańca Dubicz Osocznych wzniesiono na cmentarzu murowaną kapliczkę. Tego dnia, w niewielkiej kaplicy wspominana jest co roku pamięć  św. Serafima Sarowskiego. Uroczystości rozpoczęły się od akatystu, następnie dokonano poświęcenie wody oraz soli i chleba. Świątecznej liturgii  przewodniczyli duchowni z parafii w Nowoberezowie.

       Od 2015r. mieszkańcy Dubicz Osocznych po liturgii spotykają się przy wspólnym obiedzie. W tym roku spotkanie miało bardziej uroczysty charakter. Wszyscy zebrani przy Klubie Integracji Społecznej mogli wysłuchać piękna śpiewów pieśni religijnych w wykonaniu gminnych zespołów, tj. Żawaranki z Mochnatego i Lotos z Dubin. Na zakończenie zebrani zaśpiewali wspólnie utwory paraliturgiczne z chórzystami parafii z Nowoberezowa.

     W 2018r. dzięki inicjatywie i wsparciu finansowym rodziny Grygoruków, mieszkańców wsi Dubicze Osoczne oraz Parafii prawosławnej w Nowoberezowie powstała drewniana wiata.

     Uroczystość odbyła się dzięki zaangażowaniu i finansowemu wsparciu Wójt Gminy Hajnówka Lucyny Smoktunowicz i Radnego Gminy Hajnówka Wiktora Grygoruka.

Życiorys Serafima z Sarowa

Urodził się 19 lipca 1759r. w Kursku. W życiu świeckim nazywał się Prochor Mosznin. Był bardzo bogobojnym i cichym dzieckiem. Mając siedemnaście lat udał się na pielgrzymkę do Kijowa, gdzie mnich Dosyfeusz (w rzeczywistości mniszka Daria) błogosławił mu na wstąpienie do Pustelni Sarowskiej. Tam w 1788r. został wyświęcony na mnicha.

W 1794r. w poszukiwaniu samotności Serafim opuścił pustelnię i zamieszkał w odległej o kilka kilometrów celi. Powrócił do monasteru po szesnastu latach już jako znany starzec.

Serafim z Sarowa otrzymał od Boga dar przepowiadania przyszłości i uzdrawiania chorych. Dwanaście razy ukazała mu się Matka Boża. Był autorem reguły modlitewnej dla sąsiedniego monasteru w Diwiejewie, a z jego duchowych porad korzystało często do dwóch tysięcy pielgrzymów dziennie.

Św. Serafim zasnął snem wiecznym 2 stycznia 1833r. mając siedemdziesiąt dwa lata, sześć miesięcy i dwanaście dni. Pochowano go koło ściany ołtarzowej soboru Zaśnięcia Matki Bożej w Sarowie, w miejscu które wybrał sobie za życia. Przy mogile starca jeszcze przez długie lata miały miejsce liczne, cudowne uzdrowienia.

Został kanonizowany przez Rosyjską Cerkiew Prawosławną w Diwiejewie 19 lipca 1903r. w obecności rodziny carskiej i niezliczonych rzeszy wiernych. W okresie władzy radzieckiej jego relikwie znalazły się w leningradzkim Muzeum Religii i Ateizmu, skąd w 1991r. , w uroczystej procesji powróciły do Diwiejewa.